นำในแบบของเรา part.2

(ภาพประกอบเป็นเพียงตัวอย่าง บางมิติของลักษณะการนำ ไม่ใช่ว่าหาคำตอบแค่ 4 อย่างนี้พอ) Post ที่แล้ว ได้พูดถึงการหา’ลักษณะการนำ’ ที่เหมาะกับตัวเรา คราวนี้ เรามา’มอง’ตัวเอง ด้วยการ’ถาม’คำถาม สามอย่าง ที่เกี่ยวกับ การ’ประสบ’ (Experience – verb) ซึ่งในที่นี้รวมไปถึง’สิ่งที่เกิดขึ้น’ และ’ความรู้สึก’ที่เกี่ยวข้องกับสิ่งเหล่านั้น 1. เราประสบคนอื่นอย่างไร? 2. คนอื่นประสบเราอย่างไร? 3. คนอื่นประสบตัวเค้าเองอย่างไร เมื่ออยู่กับเรา? เราคงต้องถามคำถามหลายคำถาม เพื่อให้ได้คำตอบของสามคำถามนี้ เช่น เราคิดว่าเพื่อนที่ทำงานเราเป็นอย่างไร? เวลาเราพูด นายรู้สึกยังไง? ตอนที่เราไปเที่ยวกันเป็นกลุ่ม การที่มีเรากับไม่มีเรา มันแตกต่างกันอย่างไร? เป็นต้น สิ่งที่เราต้องทำในการรู้คำตอบพวกนี้มานั้นมันไม่ง่ายเลย แต่คำตอบที่ได้มาทั้งหมด จะช่วยให้เราเห็นมากขึ้นว่าลักษณะการนำที่เหมาะกับตัวเรา นั้นเป็นอย่างไร และเป็นก้าวที่’ขาดไม่ได้’ ในการเป็นผู้นำที่ดีขึ้น

นำในแบบของเรา part.1

‘ลักษณะการนำ’มีหลายประเภท แบบที่เข้มงวด หัวแข็ง สั่งการเด็ดขาด หรือแบบที่เน้นการทำงานร่วมกัน พยายามดึงศักยภาพในตัวลูกน้องให้ออกมา หรืออีกสารพัดแบบแล้วแต่ที่จะนึกได้ บางคนอาจจะคิดว่าลักษณะการนำต้องเป็น’แบบใดแบบหนึ่ง’ถึงจะดีที่สุด แต่ว่ามันก็แล้วแต่’สถานการณ์’ ไม่มีลักษณะการนำแบบไหน ที่จะดีทุกสถานการณ์ สิ่งที่เราควรทำ ก็คือ’มองตัวเอง’ และหาคำตอบว่าเราเป็นผู้นำแบบไหน เพื่อที่เราจะได้เลือกที่จะเป็นผู้นำในสถานการณ์ที่จะ ‘เหมาะ’ กับลักษณะการนำที่เข้ากับเรา ถ้าเรายังหาคำตอบไม่ได้ ว่าตัวเราเหมาะกับลักษณะไหน เราก็ต้อง’ทดลอง’ทำสิ่งใหม่ๆเพิ่มขึ้น และคอยมองตัวเองใหม่ และเมื่อเรา’เข้าใจ’ตัวเอง เราก็สามารถพัฒนาตัวเอง ให้ใช้ลักษณะการนำหลายรูปแบบมากขึ้น หรือพัฒนาตัวเอง ให้สามารถใช้ลักษณะการนำแบบใดแบบหนึ่ง ให้ดีขึ้นไปอีก ถ้าเริ่มต้นไม่ถูกว่าจะมองตัวเองยังไงดี อาทิตย์หน้ามีเทคนิคง่ายๆ ให้ลองทำกัน    

want – อยากได้

“เมื่อไหร่จะตั้งใจเรียน?” “เมื่อไหร่จะผอม?” “เมื่อไหร่จะทำabcเสร็จซักที?” ทุกคนคงเคยถามคำถามอะไรแบบนี้กับตัวเอง และก็แน่นอนว่าเคยได้ยินคนรอบตัวบ่นอะไรประมาณนี้เช่นกัน ถึงแม้คิดว่าเราตั้งเป้าหมายอยากทำมันให้ได้ และเราก็’เริ่ม’ทำอะไรหลายๆอย่างให้ไปสู่เป้าหมายแล้ว แต่พอผ่านไปซักพัก เราก็ไม่ค่อยตั้งใจทำสิ่งที่จะให้ไรไปสู่เป้าหมายนั้น แล้วพอมีแรงบันดาลใจ ก็เริ่มใหม่ แต่ทุกอย่างก็วนกลับตามรูปแบบเดิม ผลก็คือ ‘ทำไม่ได้ซักที’ ทุกคนเคยมีประสบการณ์แบบนี้แหละ แต่หลายๆคนคงไม่เคยถามกับตัวเองว่า เรา’อยาก’ได้สิ่งที่เราตั้งเป้าหมายไว้จริงๆเหรอ ยกตัวอย่าง เรื่องเรียน คนที่อยากจะเรียนเก่ง แต่ทำไม่ได้ซักที ไม่ได้แปลว่าเราไม่ฉลาด แต่อาจจะเป็นเพราะตัวเรารู้สึกว่าเราควรเรียนเก่ง แต่ไม่ได้รู้สึก’อยาก’จะเรียนเก่งขนาดนั้น มันก็เลยไม่มี’แรง’ทำเป้าหมายให้สำเร็จ ความ’อยาก’มันเป็น ‘แรง’ให้เรามุ่งมันทำเป้าหมายให้เราสำเร็จ ถ้าเราขาดความอยาก พยายามต่อไปก็ไม่เกิดผล บางทีสิ่งที่ดีกว่าก็คือการ’เปลี่ยนเป้าหมาย’ของเราเป็นอย่างอื่น

clarity – ชัด

  Quote นี้เป็นอะไรที่นิกว่ามีพลังมากๆ แต่ดูไม่ค่อยมีใครสนใจเลย เป็น quote จาก Littlefinger ตัวละครโปรดของนิกจาก Game of Thrones *โปรดระวังspoilเบาๆ* เค้าไม่ได้มาจากตระกูลยิ่งใหญ่ ไม่ได้ร่ำรวย ไม่ได้มีอำนาจ แต่ด้วยการวางแผนที่แยบยล สามารถไต่ขึ้นมาเป็นผู้ดูแลคลังของจักรวรรดิ และต่อมา ได้เป็นกุมอำนาจ The Vale ซึ่งเป็น 1 ใน 7 อาณาจักร ในจักรวรรดิได้ จาก quote เค้าบอกว่าการที่เค้าจะ’ตัดสินใจ’ทำอะไรซักอย่าง เค้าคิดว่าการกระทำนั้น จะช่วยให้เข้าใกล้’ภาพ’ที่เค้าจินตนาการไว้หรือไม่ และเค้าจะตัดสินใจทำต่อเมื่อคำตอบนั้นคือ’ใช่’ นี่แหละคือการตั้ง’เป้าหมาย’ และทำตามเป้าหมาย หากเป้าหมายเรา’ชัด’ สิ่งที่เราต้องทำในแต่ละวันก็จะชัดขึ้นมาเอง เป้าหมายที่ชัดที่สุดที่นิกเคยวาดไว้ก็คือการเข้า MBA ที่ Top Universityให้ได้ นิกจริงจังกับเป้าหมายนี้มากๆ และมันทำให้นิกทำอะไรหลายอย่างเพื่อให้ได้มาซึ่งเป้าหมายนี้ (แต่ไม่หนักเท่าLittlefingerละกันนะ) ถ้ามันไม่ชัดขนาดนี้ นิกคงไม่สามารถเข้า Harvard ได้ด้วยประสบการณ์ทำงานแค่2ปี และไม่ได้จบป.ตรีที่มหาลัยระดับโลกแบบคนส่วนใหญ่ที่นี่ ถ้า ‘เป้าหมาย’ เรา ‘ชัด’…

‘Goals’ – เป้าหมาย

การที่เราจะรู้ว่าเราควรใช้’เวลา’ของเราไปทำอะไร ให้ส่งผลต่อสิ่งที่ที่ใจเรา’ต้องการ’ ไม่ใช่เรื่องที่ง่าย แต่มันก็มีวิธี ที่จะช่วยเราได้ หนึ่งในนั้นก็คือการตั้ง ‘เป้าหมาย’ ส่วนตัวนิกได้ใช้วิธีนึง ที่เอามาจากหนังสือเรื่อง Goals ของ Brian Tracy ซึ่งเป็นหนึ่งในหนังสือพัฒนาตัวเองระดับคลาสสิก แต่นิกปรับให้ใช้ง่ายขึ้น วิธีก็ตามนี้เลยจ้า หาสมุดโน้ตแบบฉีกได้ 1 เล่ม เขียนสิ่งที่เราต้องการจะทำให้ได้ หรือว่า ‘เป้าหมาย’  5-10 อย่าง ถ้ามากกว่านี้ มันจะไม่สามารถทำได้หมดแล้ว หลายอย่างเกินไป เขียน action ที่เราสามารถ’ทำได้เลย’ เพื่อให้เราก้าวไปสู่เป้าหมาย ในแต่ละเป้าหมาย ควรจะมีaction ตรงนี้ซัก 3-10 อย่าง optional: เขียนสิ่งที่เตือนตัวเอง ให้ตระหนักถึงอยู่ตลอดเวลา ตรงหัวของหน้าแรกของgoalsเรา แค่เนี้ย เสร็จแล้ว การมานั่งตั้งเป้าหมายแล้วเขียนลงไปเนี่ย มันไม่ยากหรอก นิกเห็นมี guide ตั้งหลายอัน แต่สิ่งที่ยากกว่า แล้วแทบไม่มีใครมาแนะนำ ก็คือวิธีการ’ใช้’ และ’ปรับปรุง’เป้าหมายของเรา ให้มันเหมาะกับเรามากขึ้น และเหมาะกับความคืบหน้า(หรือความไม่คืบหน้า)ของเรา ซึ่งนิกมีคำแนะนำหลักๆตามนี้ หยิบเป้าหมายมาอ่าน…

Fear of missing out

“เฮ้ย เดี๋ยวพลาดนะเว่ย” ทุกคนคงได้ยินบ่อยๆ “เฮ้ย เดี๋ยวพลาดนะเว่ย” ประโยคสั้นๆที่เพื่อนบอกเรา หรืออาจจะเป็นเสียงในหัวตัวเองที่บอกเราก็ได้ ตอนที่เรารู้สึกชีวิตมัน ‘ยุ่งเหยิง’ไปหมด เหตุการณ์ตัวอย่าง: การบ้านยังไม่เสร็จ แต่เพื่อนชวนไปเที่ยว, เหนื่อยจนแทบหมดแรงแต่ก็มีeventที่อยากไป, มาร่วมงานนึง แต่อีกงานนึงที่สนใจก็จะเริ่ม ก่อนงานนี้จบ ฯลฯ เราทำนู่นทำนี่จนเหนื่อยแทบตาย แต่มันก็ไม่รู้สึกว่าสิ่งที่เราทำอยู่มัน’พอ’ แล้วเราก็ผลักตัวเองให้ทำมากขึ้น ‘เหนื่อย’กว่าเดิม แต่ก็เท่านั้น ทุกอย่างยังเหมือนเดิม ไม่ได้หมายความว่าเราไม่เก่ง หรือเราทำอะไรได้ไม่มีประสิทธิภาพพอ แต่เป็นเพราะเราไม่ได้’เรียงลำดับความสำคัญ'(prioritize) ของสิ่งที่เราต้องการ เราเลยทำมันทุกอย่างซะเลย ทุกคนน่าจะคุ้นเคยกับการที่เราต้องเลือกเราหว่างสองสิ่ง แล้วคิดว่าอะไรสำคัญกว่า เราก็ทำอันนั้น ทำแบบนี้ก็ดี แต่มันก็จะไม่กำจัดความรู้สึก ‘พลาด’ แต่ว่ามันมีวิธีที่จะทำให้’ไม่พลาด’เลย ก็คือการที่เรารู้ว่าเรา’ต้องการ’อะไรจริงๆจากชีวิตเรา มองง่ายๆก็คือการ ‘ตั้งเป้าหมาย’ (set goals) เราจะไม่มามัวคิดว่าเรา’พลาด’ ถ้าเราแน่วแน่ว่าเรา ‘ต้องการ’ อะไร ส่วนวิธีที่จะ ‘ตั้งเป้าหมาย’ แบบง่ายๆ ทุกคนทำได้ นิกเองก็ใช้อยู่มาซัก3ปีแล้ว เดี๋ยวจะแชร์ให้ในโพสต่อไปนะครับ

“ทำไมถึงอยากเข้าที่นี่ครับ” – เทคนิคการสัมภาษณ์เข้า MBA, Part. 1

“Look, if you had one shot or one opportunity to seize everything you ever wanted in one moment, would you capture it or just let it slip?” – Eminem สัมภาษณ์ MBA พลาดครั้งเดียว “จบ” เพราะฉะนั้น อะไรเตรียมตัวไปได้ เตรียมให้เต็มที่ เทคนิคการเตรียมตัวสัมภาษณ์นี้จะเน้นไปที่การเข้า   MBA เป็นหลัก แต่หลายๆข้อแนะนำก็ใช้ได้สำหรับการสัมภาษณ์แบบอื่นด้วยแหละ หน้าที่ของเราในการสัมภาษณ์ คือการ “ขายตัวเอง” จำตรงนี้ไว้ตลอด ว่าจุดประสงค์ของเราคือเสนอข้อดีของเรา ให้เค้าตัดสินใจ “ซื้อ” ซึ่งคือรับเราเข้าไป อีกอย่างนึงที่สำคัญมาก ก็คือจำไว้ว่า ทุกอย่างที่เราพูด ต้องน่าจดจำ ไม่งั้นไม่มีประโยชน์ หนังสือ…

“กล้าที่จะถูกเกลียด”

สิ่งนึงที่ไม่ค่อยกล้าจะบอกใคร แต่มาถึงจุดๆนี้แล้ว ก็บอกไปเถอะ ตอนแรก นิกเลือกที่จะไม่สมัคร Harvard เพราะว่าใครๆก็บอกว่าเรียนโหดสุดแล้ว กดดัน ต้องพูดเก่ง ต้องตื่นตัวตลอดเวลา ตอนนั้นฟังแล้วก็แบบ โอย ไม่ต้องลำบากตัวเองขนาดนั้น สมัครที่อื่นดีกว่า แต่ด้วยเหตุผลที่ขี้เกียจเล่า สุดท้ายก็ยื่นสมัคร Harvard ตอน 1 อาทิตย์ก่อน deadline (แต่เตรียมยื่นที่อื่นเกือบจะพร้อมแล้ว ก็เลยเอามาดัดแปลงเพื่อสมัครของที่นี้ได้) แล้วสุดท้ายก็ดันติดด้วยสิ ตอนรู้ว่าติดใจนึงก็ดีใจ อีกใจนึงก็ ‘กลัว’ แต่โอกาสมันมาขนาดนี้แล้ว จะไม่รับไว้แค่เพราะกลัวมันก็ไม่ใช่เรื่อง แล้วก็ได้อ่านหนังสือเรื่อง “กล้าที่จะถูกเกลียด” ของ คิชิมิ อิชิโร กับ โคะกะ ฟุมิทะเกะ ซึ่งเป็นหนังสือเกี่ยวกับแนวคิดทางปรัชญา/จิตวิทยา ที่เน้นไปในการพัฒนาตัวเอง ก้าวไปข้างหน้า และมีความสุขกับมัน หนังสือดีมาก แนะนำเลย “กล้าที่จะถูกเกลียด” ตามที่นิกตีความ คือการกล้าที่จะยอมรับและเปิดเผยในจุดอ่อนของตัวเองโดยไม่กลัวที่จะถูกคนอื่นมองในทางที่ไม่ดี และออกจาก ‘comfort zone’ เพื่อเปลี่ยนตัวเองเป็นคนที่ดีขึ้น พอได้อ่านแล้ว ก็มองกลับไปที่ตัวเอง ว่าเราก็มีความรู้สึกแบบนี้หลายครั้ง เช่นตอนที่ไม่กล้าสมัคร Harvard ก็เพราะกลัวว่าจะถูกเพื่อนร่วมชั้นมองว่าอ่อนกว่าพวกเค้า…

“ทำยังไงถึงติดเหรอ?”

“พี่ทำยังไงถึงติดเหรอ” คำถามนี้เป็นคำถามยอดฮิตที่นักเรียน/ศิษย์เก่า MBA Top Univ. โดนถาม ไปพวก info session งานไหนของมหาลัยไหนก็ต้องมีคนถามคำถามนี้ แล้วคำตอบที่ได้ก็จะประมาณ “เอาจริงนะ พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน” มีคนเก่งๆสมัครมาตั้งเยอะ ก็ไม่แน่ใจว่าคนคัดเลือกเค้าชอบพี่ตรงไหน ก็ถูกของเค้าแหละ นิกก็ไม่รู้ว่า Admissions Committee ของ Harvard  ประทับใจอะไรในตัวนิกเป็นพิเศษ มันไม่ได้มีอะไรในตัวเราที่ทำให้เรารู้ว่าเราติดชัวร์ แต่ตอนนั้น นิกรู้ว่านิก ‘ดีพอ’ ที่จะให้เค้าเลือกเรา นิกพัฒนา profile ของตัวเอง ในทุกๆด้านที่จะทำได้ มีอะไรยังเป็นจุดอ่อน ก็จัดการปรับปรุงมันซะ เน้นว่า เราต้องพยายามปรับปรุง ‘ทุกด้าน ‘ ที่จะส่งผลต่อการติด MBA รวมไปถึง: GMAT / TOEFL: อันนี้เป็นอันที่หลายๆคนทุกข์ทรมาณกับมัน อยากติด Top U ก็ควร GMAT 700+ อย่างต่ำสุดๆจริงๆ ก็ 650 แต่ก็จะทำให้ต้องโดดเด่นในด้านอื่นมากๆ ไม่งั้นหมดหวัง…

เจ้าของ blog

เจ้าของblogชื่อ นิก นะครับ เรียนจบตรีที่วิศวะจุฬาฯ และได้โอกาสไปเรียนต่อ MBA ที่ Harvard ซึ่งจะเป็นโอกาสในการพัฒนาตัวเองที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของผมเลย ผมเชื่อในการพัฒนาตัวเองอย่างมาก ตอนนี้เป็นจุดเริ่มต้นของช่วงชีวิต Harvard MBAของผม เลยเห็นเป็นโอกาสดีที่จะมาแบ่งปันประสบการณ์ และ แนวคิดในการพัฒนาตัวเอง ให้ทุกคนได้ทำให้พรุ่งนี้ของเรา เก่งกว่าเดิม ไปพร้อมๆกัน